म र भूस्याहा

टोलको यौटा भूस्याहा मर्यो
किन मर्यो
सोधखोज भयो,
कारण भेटिएन
मृत्युको जाहेरी भयो
नगरपालीकाले झेल गरयो
धेरैले भने,
त्यसैले विचरा मरयो ।

मलाई हाइ सञ्चो भयो,
हिड्दा भुक्ने
गास खोस्ने
मेरो पेटमारा मर्यो
साले ! भूस्याहा

हाम्रो एनिमल फार्म समाज

यस अवधिमा कम लेखें । व्लग नलेखेकै केही हप्ता वितेछ । तर पढ्न भने राम्रै पढिएछ । जर्ज ओरेलको उपन्याँस एनिमल फार्म निकै स्वादीलो लाग्यो । कसरी शक्ति र स्वार्थमा लिप्त नेतृत्व निरंकुश बन्छ, उपन्याँसले चित्रण गरेको छ । शासक वर्गको प्रतिनिधित्व गर्ने सुँगुरहरु, त्यसमा पनि सुँगुरहरुको नेता नेपोलियनको निरंकुशता र षडयन्त्र निकै रोचक छ । उपन्याँसमा बर्णीत घटना हाम्रै जस्ता लाग्छन् ।

के हाम्रो समाज एनिमल फार्म हो ? के म एनिमल फार्म कै जन्तु हुँ ? जस माथि सुँगुर र कुकुरहरुले राज गर्छन्, आफना आदेशहरु जारी

कालीकोटका मनविर सुनारको सम्झना

हामी हाँसेकोमा

हामी नाँचेकोमा

हामी बाँचेकोमा

दुःखी छन् यी चोखा भनाउँदाहरु

र त

ओठबाट हाँसो खोस्छन्

पाउहरुमा नेल ठोक्छन्

जीउबाट प्राण थुत्छन् 

यी चोखा भनाउँदाहरु ।

यमराजका सन्तानहरु

शुक्रबार ११।११।११

विहान व्यूझना साथ मोबाईल हेरे. शुक्रबार ११।११।२०११ मोबाइलको स्क्रीनमा देखें । शक्रबार रमाइलो लाग्छ । खै किन हो आर्को दिन शनिबार हुने भएर हो की । आज झनै रमाइलो लाग्यो ,इस्बीसम्बतमा कस्तो अनौठो मिति । 

आज त डायरी नलेखी भएन । सिरक भित्रै गुडूल्किएर सोचें । धेरै दिन भयो केही नलेखेको । त्यसैले त सन २००९ देखि यौटै डायरीमा लेखिरहेको छु । आज त लेख्नै पर्छ । डायरी पढ्ने टेबल माथि नै राख्ने गर्छु । पानाहरु पल्टाएर हेर्न मन लाग्यो ।  यसो हातले तानेर डायरीको पानाहरु पल्टाउन थाले । 

होइन सन १०।१०।२०१० का दिन मैले के गर्दै थिएं । दिमागले सोच्यो । पानाहरु पछिल्तीर पर्काउँदै गएं । प्राय: मिति मैले विक्रम सम्बतमा लेख्ने गर्छु । पाना पल्टाउँदै जाँदा २०६७ साल असोज २४( इश्वी सम्बत १०।१०।२०१०) गते आइतबार भेटाएं

सम्झिल्याउँछु मेरो देश, मै हुँ जस्तो लाग्छ

रमाईलो लागिरहेको छ । कवि मञ्जुललाई पढिरहेको छु । उनको बाल्यकाल सँगै हुर्कर्दैछु । दोडिदैछु । उफ्रदैछु । हाँस्दैछु । नाच्दैछु ।  उनले गरेका, के के मैले पनि गरेँ ?, सम्झदैछु । अहो! बाल्यकाल । कस्तो अचम्मको हुन्छ  है ? निकै रमाइलो गरेका रहेछन मञ्जुलले बाल्यकालमा । मलाई यस्तै लाग्यो । 

उनको लेखाई मलाई ज्यादै मन पर्यो । मैले पनि त्यस्तै लेख्न पाए कस्तो हुन्थ्यो । उनले त लेख्दा रहेनछन्, अक्षरसँग कुरा गर्दारहेछन् । आफै शब्द बन्दा रहेछन्, वाक्य, परिच्छेद अनि सिंगै पाठ पनि बन्दा रहेछन् । प्रत्येक हरफमा मज्जा सँग गफिदा रहेछन् । शब्दहरुमा मुसुक्क हाँस्दारहेछन् । हाँसी हाँसी बोल्दा रहेछन् । उसै गरी, जसरी जमलमा उनी बोलेका थिए ।

यी हरप टाइप गरिहँदा मैले मञ्जुल सँगै गायक रामेशलाई

पहाडजस्तो बाटोजस्तो म

वास्तबमै जीवन यस्तै छ । कहिले जटील तर जटीलता भित्र पनि सहजता । कहिले सहज तर सहजता भित्र पनि अति जटिलता । पहाडमा पनि बाटाहरु भए जस्तो । बाटाहरु पहाड चढे जस्तो । मञ्जुल दाईको संस्मरण । खै कस्तो छ । पढ्ने तरखर गर्दैछु । बचन बाँणहरु विर्सने प्रयास गर्दैछु ।

आज छठ । धुमधामका साथ मनाईदै छ । फरक यत्ती छ, पोहर परिवार सहित थिएँ । पोहर सपरिवार मोहना नदीको किनारमा छठ पुजा हेर्न पुगेको थिएँ । यस पाली एक्लै छु ।

जातीय विभेद गरि गालि गरे

तँलाई कामी !  कामी र दमाई कुजात !! हामी ठुलो जात !! तिमीहरुले छोएको खाँदैना !! तिमीहरुलाई त हामी खाना खुट्टाले घसारेर दिन्थ्यौ !!! कस्ता मान्छे हुन् कामी सार्कीलाई डेरामा राख्ने !!!  अझ के के .................

हिजो बेलुका अर्थात २०६८ साल कार्तिक ११ गते  भाई टिकाको साँझ  आफुलाई उपल्लो जाती भन्ने कुपण्डोल का केदार थापाले मलाई तथानाम गाली गरे ।   यी मान्छेको   घर को ठिक अगाडी को घरमा  परिवार  सहित बस्ने गर्छु   । हुन त यस्तो गाली विगत पाँच वर्ष देखि गर्दै आएका थिए। हिजो अति नै गरे ।

त्यो दिन

धुलोमा नागै लडिबुढी खेल्दै थिएँ,
या तिमी
जन्मेको खुसीमा हाँस्दै थिएँ,
या तिमी पनि

म जस्तै बहिष्कृत हुने पिडामा रुँदै थिएँ,

थाहा छैन के गर्दै थिएँ 

म त्यो दिन ।

तिमी जन्मिएकै मेरा निम्ती
त्यो त भन्न सक्दैन
तर
बिज्ञान भन्छ,
म भित्रका मानब विज
कतिले त मलाई मानबै ठान्दैनन्
डिम्बको खोजिमा भौतारीदै
तिमीले अवतरण गरेको
विहान पछ्याई रहयो
सम्झदै तिमीलाई
सायद त्यो दिन ।

मञ्जुलसँग जम्का भेट

                                           प्रिय भाई, 

                                                    विष्णु,

                                                    कविता पढ्दै

                                                    कविता लेख्दै

                                                    कविता सुनाउँदै

                                                   जीवन सुन्दर बनाउनु है । 

                                                                                  -मञ्जुल (२०६८ कार्तिक ७ )

माथिका शब्दहरु कबि मञ्जुलका हुन । उनी अप्रत्याशित भेटिए, जमलको

भट्टी र देश

आउनुहोस..... 

आउनुहोस्..........

आउनुहोस्....................

हाम्रो यो भट्टीमा

राणाकालीन शहिदको

रातो तातो रक्सी पाईन्छ,

विरहरुको

ताजा सेकुवा खुवाईन्छ,

मेरो आँखाको लय, उनको "आफनै आँखाको लयमा"

"आफनै आँखाको लयमा" मेरो आँखाले लय समाइरहेको थियो । लेख्छन्, संग्रौला बुढाले । मन मनै रमाइरहेको थिएं । पहिलो पाठ, 'तराजुमा बाबु छोरा' । मान्छे स्वार्थी हुन्छ भन्थे । साँच्चै रहेछ । अलिकति बाबालाई सम्झे, धेरै मेरो दुई वर्षे ठेके को चर्तिकला कल्पदै शब्दपान गरें । 'एकल जीवनका ६ महिना', दोश्रा शिर्षक । धनगढीको आफनै एकल बासलाई तनमनमा उतारें । मलाई पटक्कै मन नपर्ने म्याउँ जन्तुको तुलनात्मक विवरण, तेश्रो शिर्षक, 'छोरी र विराली' ले चस्स चस्कायो । 

'पठन संस्मरणमा देवकोटा' नामको पाचौं रचनामा लक्ष्मी निबन्ध संग्रहको बखान पढ्दा चकित परें । पढ्न नसके पनि फाल्न नसकेर दराजमा थन्काएको छु, लक्ष्मी निबन्ध संग्रह । लेखक बन्न नसकेको त्यसैले हो की ? शंका उब्ज्यो । किन्ना साथ केही पानाहरु सरसर्ती हेरें । कान्तिपुरमा छापीने इश्वर बल्लभभन्दा जटिल भयो त्यस ताका । कष्ट झेल्न सकिन, दराजमा थन्काई दिएं । इश्वर बल्लभलाई पढ्न थाले । उनलाई बुझ्न  थालेको केही समय भएको  थियो, उनी नै रहेनन् । लेखक बन्ने रहर उनकै लेखले जगायो, जुन ज्युंका त्युँ छ । किताब किन्दा पनि लेखक बन्ने काइदा सम्बन्धी किताबहरु किनेर पढ्छु । र पनि राम्रो लेख्न सक्या होइन ।  

विविसी रेडियोमा खगेन्द्र बुढाले लेखक बन्ने उपदेश दिएका छन् भन्ने सुने । बुढाको टिप्सले लेखक बन्न नसकेको रोग विसो हुन्छ कि, आशा पलायो । फुरुंग भएं । हरिया तिन वटा गैडा संग बेसारे पुस्तक साटे । पाकेको केराको बोक्रामा जिउ भन्दा टाउको ठूलो भएको अजिब मानब चित्र देखेर छोरी खितखित गरी ।  खाँटी विषय तिर नगई मन अन्तै बरालियो । किनकी सबै पढौं पढौं लाग्ने नै रहेछ । पहिला चार पढीनसक्दै लेखक बन्ने मेरो उत्कण्ठा बुरुक्क बुरुक्क उफ्रयो । एकै पटक जम्प गरें, अन्तिम शिर्षक, 'लेखक बन्न रहर गर्ने लाई टिप्स', पेज नं. २३५ । लेखक बन्ने बुटी, अन्तीम पानो २३७ सम्मै झाँगिएको रहेछ ।

पहिलो टिप्स, गजल नलेख्नु । दंग परें । गजल लेख्नै आउँदैन । कस्तो गजब । अव चाँही लेखक भैइन्छ कि जस्तो छ । समिक्षकहरु संग नआत्तिनु, दोश्रो घत लाग्दो टिप्स । तेश्रो, प्राध्यापक र डाक्टरहरुको कविताको सतही मनतब्य नसुन्नु । चौथो, कृतिमा भूमिका नलेखाउनु । भौतिक परिक्षण गरेरै हेरें । बुढाले बास्तबमै भूमिका लेखाएकै रहेनछन् । अन्य टिप्स भन्नै मन लागेन । केही त गोप्य पनि राख्नु पर्यो नि, राम्रो लेखक बन्न । हैन त ।

यो पुस्तक के हो ? अचम्भीत भएं । कथा संग्रह कि जीवनी । ओल्टाई पल्टाई गरें । दोश्रो पानाको शिर्षक मन्तिर कोष्टक भित्र लेखिएको रहेछ, निबन्ध संग्रह । ये रात्तै निबन्ध पनि यती मजाका । चकित परें । अहो लेखक बन्न निबन्ध पढ्न र लेख्नै पर्ने हो की । लक्ष्मी निबन्ध संग्रहको धुलो टकटकयाउने दिन फिरे जस्तो छ ।

दशम कक्षामा पढदा निबन्ध भन्ने लेखनशैलीका केही पाठ पढियो । निबन्ध रुपी गहन समस्या समाधान मन नलागि नलागि धेरै पटक गरियो । अंग्रजीमा एस्से भन्छन् क्यारे । सारै दिक्दारी पुर्ण गृहकार्य । सायद विद्यार्थीहरुलाई अझ पनि त्यस्तै हुन्छ की । आफैलाई कल्पें । यी खगेन्द्र  संग्रौला भन्ने मनुवाको दिमागमा गजबै रहेछ । कस्तो मिठो लेखेको । त्यो पनि निबन्ध । लेखक बन्ने टिप्स पनि दिन भ्याएका छन् । काम लाग्छ कि हेरौं ?

यी मनुवा सँग धेरै पटक प्रत्यक्ष दर्शन भएको छ । पहिलो पटक संकटकाल लागे पछि, २०५८ साल तिर । प्रदर्शनी मार्ग स्थित ल क्याम्पस को साहित्य संध्या कार्यक्रममा । महिनाको पहिलो शनिबार साहित्य संध्या भन्ने यौटा कार्यक्रम एकै समयमा दुई ठाँउमा हुन्थे । ल क्याम्पस र आरआर क्याम्पसमा । किन र कसरी यौटै कार्यक्रम दुई ठाँउमा हुन्थे मलाई थाहा थिएन । सायद आइन्सटाइनको टायम एण्ड स्पेसलाई चुनौती थियो ।  

कविता लेख्ने र बाचन गर्ने हुटहुटि थियो तिन ताका । मन भित्र पिडै पिडाको थाक थियो । कबिता भएर पाना भरी पोखिन्थ्यो । कवि गोष्ठी कता हुंदै छ, आँखा कान चनाखो पार्यो । ज्ञात हुना साथ, त्यतै कुलेलम ठोक्यो । यही मेसोमा साहित्य संध्या कार्यक्रम भेटियो । त्यही उनी, पूर्ण विराम तथा कृष्ण शेन इच्छुक लगायतलाई देखें । अलि लज्जालु छु । छिटै म कसै सँग झयामिन सक्दैन । म चिनिन गईन । मलाई पूर्ण विरामका कविताले जुरुजरु बनाउँथ्यो । खानै नपाएका जस्ता ख्याउटे खगेन्द्र संग्रौला देख्दा भने म जस्तै बेरोजगार ठान्थे । 

आन्दोलन ताका नागरिक समाजका मनुवा भै न्युरोड तिर लुरुलुरु हिड्थे । यीनका लेख कान्तिपुरमा छापिन्थे । समाचार आयो, कान्तिपुरले ल्यापटप दियो रे लेख लेख्न । कलमले वा ल्यापटपमा लेखे नी  नढाँटी भन्दा मैले पढ्ने सास्ती खेपेन । चीय गफमा साथीहरु यीनको लेखमा गफिन्थे पनि । मैले वास्ता गरीन । 

एक पटक, एक थान नेताको खैरो काडे छन्, कान्तिपुरमा । खैरो कडिएका कठै नेताको रुवाई अर्कै पत्रिकामा सुनियो । जनताको छाला काडदाको क्रन्दन त सुनिन्थ्यो तर नेताको क्रन्दन किन ? मनमा खुलदुली भयो । रचना खोजेरै पढे । नपढ्नु पर्ने रहेछ । नराम्रो लत बस्यो । लत बसेको केही साता पछि, यीनी कान्तिपुरबाट अलप भए । अर्कोमा प्रकट भए । नियतीले मलाई खगेन्द्र प्रकट भएको पानो नपुग्ने क्षेत्रमा अवतरण गरायो । 

जाँदा एयर पोर्टमा यीनलाई देखेको थिएं । पोखरा जाँदै थिए ।  अझ सम्म यीनको आवाज सँग दोहोर अन्तरकृया गरेको छैन । अन्तरकृया नभए के भो त ? मेरो आँखाको लय, उनको  'आफनै आँखाको लयमा' सम्मोहीत भइरहेको छ ।

जिवन काँडा कि फूल र फूलको आँखामा पढ्दा

आनी छोइड डोल्माको फूलको आँखामा दशैमा सकें । प्रायः किताबहरु पढ्दा आफूलाई पात्र कै रुपमा परिणत गर्छु । पात्र कै अनुभव र अनुभूतिमा तरंगीत हुन्छु । खै के भयो यस पटक ? जिवन काँडा कि फूल र फूलको आँखामा पढ्दा तरंगीत हुन  सकेन । बरु भिष्म उप्रेतिको मानसोरबरको यात्रामा उनी संगै मानसरोबर पुँगेको  थिएँ  ।

लेखन शैलीका हिसाबले दुबै पुस्तक राम्रा छन् । झमक घिमिरेले मदन पुरस्कार नै पाइसकेकी छन । उनले भोगेको पिडा र विभेद वास्तबमै अतुलनिय छ । पिडा यात्रा वास्तबमै कठीन हुन्छ । पिडा, विभेद र अवहेलनाको मनोदशा र मनोभाव शब्दमा उतार्नु अझ जटिल छ । त्यो दुश्साहस झमकले गरिन् । उनलाई सलाम छ । पुस्तक पढिनसक्दा सम्म नै मन भित्र कताकता कता दुखिरह्यो । उनले पितालाई खलपात्रको रुपमा पेश गरेकी छन् । के उनका पिता त्यती नै खराब हुन जति पुस्तकमा लेखिएको छ । यही लय आनीको पुस्तक फूलको आँखामा पनि देखिन्छ ।

आनी छोइड डोल्माले आफनो सघर्ष कथा फूलको आँखामा उतारेकिछन् । संघर्ष पिता मार्फत सिर्जीत छ । पीताको यातनाबाट मुक्ती पाउन आनी बनेको विषय उल्लेख गरेकी छन् । सो पुस्तक पढी सकेका मित्रले गुम्बाहरुमा चरम शोषण हुँदोरहेछ भनि टिप्पणी गरे । पुस्तकले आनीहरुको जीवन शैली उजागर नगरेको, दैनिक गतिविधिमा प्रकाश नहालेकाले  शोषण चरम नै हो भन्न चाहीं सकिदैन कि । एक जना छुच्ची पाको आनीले बाहेक अरुले राम्रो गरेको उनले उल्लेख गरेबाट बाहिर समाज जस्तो त्यहाँ शोषण नहुन पनि सक्छ । आनीले हेर्ने गरेको हिन्दी फिल्म जस्तै उनको जीवनमा नाटकीय परिवर्तनहरु आउँछन । फूलको आँखामा पुस्तक  चेतन भगतको उपन्याँस जत्तिकै रमाईलो छ । 

भर्खरै प्रकाशित चेतन भगतको Revolution2020 भरखरै पढी भ्याँए । बनारसका गोपाल, आरती र राघव तिन जना पात्रको त्रिकोणात्मक कथा उपन्याँसमा उनिएको छ । मुख्य पात्र गोपाल र आरती नै हो । कथा बनारस र गंगा नदिको वरीपरी घटित हुन्छ । उपन्याँसमा आमाको मृत्यु पछि पिता संगै हुर्किएको गोपालको इन्जीनियर बन्ने सपना चकनाचुर भए पछि, कसरी इन्जिनियरींग क्याम्पस स्थापना गरेर सोको प्रमुख समेत बन्छ भन्ने कथा देखाईएको छ । भारतिय शिक्षण संस्थाहरुमा बिद्यामान भ्रष्टाचारको जालो उपन्याँसले देखाउने प्रयास गरेको छ । केटा र केटी राम्रो साथी बन्न सक्ने की नसक्ने प्रस्न चिन्ह खडा गरेको छ । टाइम पास राम्रो सँग हुन्छ जसरी मेरो भयो । 

अव खगेन्द्र संग्रौलाको आफ्नै आँखाको लयमा पढ्ने तरखरमा छु ।

नलेखेको धेरै भयो । न डायरीमा, न फेसबुकमा, न त यस ब्लगमा नै । पढ्न मै व्यस्त भएं ।

फूलपाती

समय वित्यो । म पुनः काठमाडौंमा छु । मात्र दशै भरिका लागि । गाउँ जाने विचार परित्याग गरें । केही निराशा त अवश्य छ तर आमा आउने खबरले निराशा केही घटाएको छ ।

बच्चाहरुको लागि हल्का दशै आयो । मेरा लागि पनि । दशैंको फूलपाती भित्र्याएं दुई थान किताब किनेर । फूलको आँखामा र THUS SPAKE ZARATHUSTRA -Friedrich Nietzsche।  सायद दशै राम्रो सँगै बित्छ । पुगेन भने अरु दुइ वटा थप्ने विचारमा छु ।

दुखाई

म भित्र विष्फोट हुन बांकी

म भित्र उम्रन बाँकी

म भित्र फक्रन बाँकी

सम्पुर्ण अस्तीत्वका विजहरु 

एकै पटक घटेका छन्

म गण्डकी भएर उर्लेको छु

सक्छौ भने आऊ

मेरा छालहरु बाँध

धमिलोपनको स्वादपान गर ।

चाहानाको लहर

उर्लदो हिमाल हो

अग्ली रहने

बढी रहने

समम्यान सक्छौ भने आऊ

समुद्रको समतलता देउ

प्रहारका हरेक दुखाई

फुल बनेर सहनेछु ।

नेपालीमा टाइप

सन २००१ देखि २००४ सम्म

म राम्रो जागीरमा खोजीमा थिएं । स्नाक्तोत्तरको अध्ययन सकिए पछिको चक डस्टर हल्लाउने कामले दिक्दार भई सकेको थिए । पढाउने पेशा नराम्रो होइन तर पनि मेरो मन लाग्दै लागेन ।

बोलीराख्नुपर्ने, कापी जाँच्नु पर्ने, विद्यार्थीहरु सँग कचकच गरीराख्नु पर्ने । यो सब मेरोे स्वभाव सँग मेल खादै खाँदैन्थ्यो । मैले यसो भनि राख्दा तपाईलाई चोट पर्न सक्छ ।

 गाउँघरबाट आउने आफन्त सोध्थे, “के गर्छस, ठूला ? ”

“क्याम्पस पढाउँछु ।” सुरुवाती दिनमा छाती फुलाउँदै भन्थे । 

समय वित्दै जाँदा यो जवाफ सुन्नेहरुले नाक खुम्च्याउँदै भन्न थाले, “ए.......................”

मलाई नमज्जा लाग्थ्यो । 

“के गरिन्छ ?” कसैले सोधे,मैले कुरा घुमाउँथे ।  कुरा चपाएको थाहा पाए पछि सोध्नेहरुले आगोमा ध्यु थप्थे, “यो चालाले भएन ठूले, अव सरकारी जागिर खानु पर्छ, गोभरमेन्ट भनेको गोभरमेन्टै हो, सिभिल भन्दा कता हो कता ।” 

जागीरको बारेमा भन्नु पर्दा मुटुमा गाँठो पथ्र्यो खै किन हो । माडको व्यवस्था माष्टर साबकै पेसा बाट भएको पुगीरहेको थियो । राजधानीको घरपट्टीको मुखमा समय मै बुझो लाउने आधार पनि त्यही थियो । तर पनि सुत्ने बेला सधै म मास्टर साहव आफैलाई धिक्कारथें । "साला, मास्टरी कहिले छाडेन"

उमेर पनि भै सकेको थियो । मनमा पनि पञ्चे बाजा बज्न थालेको थियो । झन बाआमालाई हुटहुटी किन नजागोस । खेतबारीको काम सकिएको फुर्सदिलो दिन थियो । बुढाबढी सँगसगै नडुलेको पनि धेरै भएको थियो । बाआमाले पनि मौका छोपे।  बुहारी भित्र्याउने सुरले झोला भिरेर हिडे ।

 कुल गोत्र उमेर शिक्षा रुप मिलेकी भेटे पछि साइनो गाँस्ने प्रस्ताव राखे । बाआमाका सम्भावित सम्दी पनि के कम । उनले पनि मेरो नालीबेली सोधे । छोरी जिम्मा लाउनु पर्ने, त्यत्तीकै कहाँ छोड्थे र । मेरा बाआमा पनि के कम, फुलबुट्टा भरि भरी मेरो बखान लाए ।  सबै मिलिसकेको थियो रे । कुरा विग्रिएछ मेरो जागिरले । 

“अनि छोरा के काम गर्दैहुनुहन्छ, कुन्नी ?” बाआमाका सम्भावित सम्दीले सोधे ।

“काठमाण्डुमा क्याम्पस पढाउँछ ।” बाले भ्यागुतो फुले झै फूल्दै भने ।

“ए......हो र ।” बुढाले मुख अमिल्याउँदै मनको अमिलो पोखे,  “उसो भए मास्टरी पो गर्नुहुन्छ ।”

“हैन, हैन, लेक्चरर ।” मेरा बाले सम्भावित सम्दीलाई सच्याउँदै भने ।

“होला, होला, हाम्रा तिन्टै जवाईहरु सरकारी अफिसर हुन् ।”, बुढाले सच्चीदै कुरो अन्त गरे, “छोरीले अझै पढ्छु भनेकी छ, दुई तिन वर्ष त पख्नै पर्ला, पढाई विगार्न त भएन ।” 

राम्री बधु फुत्किँदा बाआमा दिक्दार भए । छोराले मास्टरी छाडेर सरकारी जागिर खाको भए कुलकी छोरी नफुत्किने । मनको औडाहा पोख्न घर नगइर्,  काठमाण्डौं ओर्लिए । आमाका आसुले दिक्दारी माथि दिक्दरी थप्यो । बाका तर्कले मास्टरी प्रति झनै वितृष्ण भयो । अनि सुरु भयो सरकारी जागिर खाइछोड्ने अभियान । 

सरकारी भन्ने कुनै पनि संस्थामा जागिर खुल्योकी, निबेदन हाल्न विराईएन । कति ठाउँमा पढेर, कति ठाउँमा नपढेरै जाँच दिइयो । असफलताको बर्षा नै भयो । सोर्सफोर्स पुगेन भन्नेहरुले भनिरहे । तर पनि मैले मेरो सरकारी जागिर अभियान त्यागेन । मनको भित्री कुनामा पढाई नपुगे कै हो भन्ने परेको थियो । 

सन २००५ मा 

सरकारी जागिर अभियानको चौथो वर्ष । लोक सेवा आयोगले मलाई सेवा गर्न कहिल्यै बोलाएन । निराश भएन । मास्टरी चपाउँदै, सरकारी जागिर अभियानमा डटिरहे । एक दिन गोरखापत्रमा यौटा सरकारी जागिरको विज्ञापन देखे । सरकारी जागिरेहरुसँग विज्ञापनको बारे चर्चा गरें ।

“पाए त गजबै हुने  तर गाह्रो छ ।” धेरैले ओठ लेप्रयाउँदै भने ।

 भनाईमा काँडा थियो । मन चस्क घोच्यो । नाम निकालेरै देखाउने अठोट लिएँ । जागिरको फारम बुझाएँ । पेटमा पटुका कसेर पढ्न बसे । तयारी राम्रै भयो । लिखित परिक्षा पनि राम्रै भयो ।

 सरकारी जागिरको मुना मनको हाँगामा टुस्स पलायो । अरुले आफु भन्दा राम्रो गरेका रहेछन् भने त............. मन अलिअलि डरायो । रिजल्ट पर्खन थाले । परिणाम आउन आठ महिना लाग्यो ।

काम विशेषले बुटवलमा थिएं ।  राम मन्दिर नजिकै होटेलमा बास थियो । दाहिने हातको भाग्य रेखा हत्केलाको फेदबाट बढेर, माझी औलाको फेदै सम्म पुगेको देखे । झल्याँस व्युझिएं । सपना रहेछ ।  विहानको साडे चार बज्दै थियो । राम मन्दिरबाट विष्णु सहश्रनाम गञ्जीरहेको थियो । सँगै सुतेका साथी उठिसकेका रहेछन् । सपनाका बारेमा भने । राम्रो भन्लान भन्ने सोचेको थिएं । उनले उल्टै गाली गरे । किन गाली गरे मैले बुझिन ।

विहान  दश बजे तिर पत्रीक हातमा पर्यो । धेरै नम्बरहरुको विचमा मेरो रोलनम्बर पनि रहेछ ं । गाली गर्ने साथीले बधाई दिए । कम्प्युटर प्रयोगात्मक परिक्षा एक महिना पछि रहेछ । प्रयोगात्मक परिक्षामा के गर्ने हो थाहा थिएन । कम्प्युटरमा राम्रै ज्ञान छ भन्ने कता कता अहंम थियो क्यारे । निर्धक्क थिए । 

आखिरमा प्रयोगात्मक परिक्षाको दिन पनि आयो । परिक्षा हल भित्र थुप्रै प्र्रतिस्पर्धीहरु थिए । हल भित्र कसैलाई नहेरी अघि बढें । तोकिएको कम्प्युटर अगाडि बसें । मेरो हातमा प्रश्न पत्र पर्यो । प्रस्न पत्र पढेर चिटचिट पसिना आयो । जिउ शिथिल भयो । आँखा अगाडि अध्याँरो छायो । मानौ म छाँगाबाट खस्दै थिएं । म केही सोच्न नसक्ने भएको थिएं ।

मुखमा हाल्न लागेको गाँस कसैले जबरजस्ती खोसे झै लाग्यो । त्यो खोस्न कोही थिएन । मेरो अज्ञानता थियो । अहंमता थियो । नेपालीलाई महत्व नदिने मेरो लाछीपन थियो । किनकी प्रस्न पत्रको शिरैमा लेखिएको थियोः

  

'नेपालीमा टाइप गर्नु होस् ।'

म जरुक्क उठे । कतै नहेरी परिक्षा हलबाट बाहिरिएं ।

सन् २००९ 

अर्थात असफलताको पाचौं बर्ष । आज म खुसी छु । म सरकारी जागिरे भएको छु । पद र कार्यालयमा जहाँ आज भन्दा पाँच वर्ष अघि असफल भएको थिएं । नेपाली टाइप नजानेर झण्डै मुर्छित भएको थिएं।  म नेपाली अक्षरलाई माया गर्छु । म नेपाली टाइप गर्न जान्ने भएको छु । 

असफलताले दिने ज्ञान अविस्मरणीय हुँदोरहेछ । नेपालीमा टाइप फटाफट गर्छु । यो असफलताले सिकाएको हो । असफल नहँदा सम्म नेपाली टाइप मलाई किन आवश्यक पर्ला र भनि सोच्थे । अनि अग्रेजीमा स्पीड बढाउन मात्र लाग्थे । मेरो मातृभाषा नेपाली तर्फ वास्तै गरिन । कहाँ सम्म भने नेपालीमा टाइप गर्नेहरुलाई पनि वेवस्ता गर्थें । परिणाम, अविस्मरणीय असफलता भोग्नु पर्यो । असफताले मेरो जीवनलाई नयां मोड दियो र यौटा कथा बन्यो ।

टाइम पास

      भदौरे घाम चर्किएको छ । क्वाटरको पुर्बी झ्यालबाट निलो आकासमा सेता बादल पहाडहरु  देखिएको छन् । ठिंग उभिएको एक तले पहेलो गेष्टहाउसले आकाश र बस्तीलाई छेकेको छ । गेष्टहाउसदेखि क्वाटर अगाडिसम्म लमतन्न बगैचा फैलिएको छ । फूलका बोटहरु चारैतिर छन् । झयाम्म परेका बोट हल्का रातो रंगका लालीगुराँसका थुंगा झै फुलहरु फूलेका छन् ।

"मुसुन्डा हो, सर"  टेकु अर्थात बगैचेले बेलाबेला सम्झाइरहन्छ । यो फुल मैले पहिलो पटक देखेको र सुनेको हुँ । फागुन र चैत्र बाहेक प्रायः बर्ष भरि फुलिरहन्छ । बगैचाको विचमा पैयु जस्तै रुख छ । यस्तो गर्मीमा पैयु नहुनु पर्ने हो । तर पैयू जस्तै छ । केही बर्ष अघि म दामन गएको थिएँ । त्यहाँ प्रसस्तै पैयूका रुखहरु थिए । दामन चिसो ठाउँ हो । हिउँदमा सधै बाक्तलो तुषारो पर्छ । कहिले काँही हिउँ समेत पर्छ । त्यसैले त्यो रुख पैयु होला भन्नेमा मलाई शंका छ । रुखको नाम के रहेछ  टेकु सँग सोधौला । 

 छाहारी नदिए पनि ब्याडमिन्टन खेल्ने साथीहरुलाई उपयोगी भएको छ रुख । विहान खेल्न आउँदा व्याटमीन्टनको व्याग झूण्डयाउँछन् । सगैको कोर्टमा खेल्छन् । नखेलेकाहरु रुख सँगै टाँसिएको बेन्चमा बसेचर खेल हेर्छन् । हार्नेले जित्नेलाई जलेबी किनेर खुवाउँछन् । झ्यालबाट हेर्दा पैयुको रुखलाई सुरीलो अशोक रुखले ओझेलमा पारेको छ । यो अशोकको रुखले गाउँको सम्झना साउनेभेल सरी मन भरि छाउँछ ।

हाम्रो बारीको छेवैमा अशोकको रुख थियो । प्रत्येक विहान दतिवन गर्दै म रुख मुनी पुग्थे । दक्षिण तर्फको सबै भन्दा तल्लो हाँगोमा झुण्डिएर कसरत गर्थे । एक दिन विम खिच्दा खिच्दै हाँगो भाँचियो । म भूँइमा पछारिएँ । केहि समय मैले कसरत गर्न छाडे । कसरत गर्न छाडेको चोट लागेर या डराएर होइन । भाँचिएको हाँगो भन्दा माथिल्लो हाँगो अली माथि थियो । म उफ्रेर पनि पुग्न सक्दैनथे । केही विहानहरु हाँगो समाउने प्रयासमा, बल गरेर धेरै पटक उफ्रिएँ तर सफल भएन । टाइम पास हुँदै गयो ।

सायद बर्षातकै समय थियो । दतिवन गर्दै म रुख मुनी पुगे । दतिवन मुखैमा राखेर दुबैहात माथि लगेर बुरुक्क उफ्रिएँ । दुबै हातले हाँगो समातेर, म हावामा झुण्डिरहेको थिएं । मेरो शरिरको भारले हाँगो हल्लियो । बरर गर्दै निला फल भूई भरी खसे । मैले हाँगाबाट हात छोडे । फेरी हाँगो हल्लीयो । फलहरु फेरी झरे । मुखको दतिवन एकतिर मिल्काएँ । यौट दाना टिपे टोके । स्विमीको फल चाखे पनि अशोक फल चाखेको थिएन । नमिठो रहेछ थुके । नमिठो गन्द अझ पनि मुखैमा बसे झै लाग्छ । अशोकको रुख सँगै शिरिष र बकाइनो लहरै थिए । शिरिषको निलो फूल, अशोकको फल र भदौ असोजको सफा निलो आकाश मलाई अति मनपथ्र्यो । भो छोडौं यी सारा कुरा ।

आज शनिबार । नेपालगञ्जबाट प्रकाशित हुने कान्तीपुर र नागरिक ढिलो गरी आइपुग्छ । ढिलो पुगेका पत्रीका साथीहरु सगैै क्वाटरमा बसेरै पढ्दै थिएं ।

"कसरी टाइम पास गर्ने यार, विदा भनेसी दिक्दार लाग्छ ।" एक जना साथीले कान्तिपूर एकातिर राख्दै भने ।

"बेष्ट टाइम पासका लागि पढ्ने ।" नागरिकदैनिकमा छापिएको इश्वर बुढाथाकीको पाठक बयानबाट आँखा हटाउँदै बोले ।
   

"बहियात" उनले नाक खुम्चायाएर भने । "पढ्ने जस्तो झुर काम केही हुन्न । कोर्सको किताब त मुस्कीलले पढियो । जाँचमा लेख्न नपर्ने भए त्यो पनि पढिदैनथ्यो ।"

"किताब जस्तो राम्रो साथी समय विताउन केही हुदैन ।"  स्वरमा 'पाठक बयान' को प्रभाव ल्याउँदै भने ।

"मलाई यस्तो भन्नेहरुले नाटक गरे जस्तो मात्र लाग्छ ।"

मलाई नमिठो लाग्यो तर पनि बोलिन ।

"टाइम पास त गर्नै परयो, लौ गेम खेल्न जाउँ ।" साथीहरु कोठाबाट निस्किए ।

आफु परियो सिप नभएको । न तास खेल्न जान्ने, न त खेलेको हेर्न नै सक्ने ।  त्यसैले त्यता तिर जाँदैन । अहिले मध्यन्ह छ । दिन पनि, रात जस्तै चकमन्न र शान्त छ । म क्वाटरमा एक्लै छु । केही अघि सम्म साथीहरु थिए । अहिले छैनन् । उनीहरु टाइम पास गर्न गएका छन । विदाको दिन दिउँसो देखि साँझसम्म एक्लै हुन्छु । उनीहरु टाइमपास गरी साँझ फर्कने छन् । म पनि टाइम पासमा व्यस्त छु । ल्यापटपमा औलाहरु चालिरहेको छु । मेरो औलाहरुको गति भन्दा घडीको काँट छिटो चलिरहेको छ । टक. टक. टक.......

उनीहरुलाई तास खेल्न र हेर्न मन लागे झै मलाई पढ्न र लेख्न मन लाग्छ । उनीहरुको पनि टाइम पास हो, मेरो पनि टाइम पास नै हो । जसरी टाइम पास गरे पनि जीवन कै टाइम पास गरीरहेकाछौ । बास्तवमा यो लेखाई फगत टाइमपास थियो ।  

तस्विर

आदिम मानब झै

जंगलका सम्पुर्ण विम्बहरु

प्रतिध्वनीत गराइरहेछ

मेरो तस्विर ।

कुरुपताको प्रतिलिपी

कागजमा टाँसिएर

मलाई जिस्काए झै लाग्छ,

मेरो तस्बिर ।

मेरो अनुहारको कठोरता

हिटलरलाई मात दिदै

मेरो भावनामा लात हान्छ, 

मेरो तस्बिर ।

डस्न तम्सेको सर्प झै

टवाल्ल हेरिरहेको 

देखेर डर लाग्छ

मेरो तस्विर ।

याद

 दशैले आँगनको डिलबाट चियाउँदैछ । अब का दश दिन पछि सोह्र श्राद्ध सुरुहुँदैछ । गाउँ तिर हामी श्राद्धे भन्थ्यौ । दशै भन्दा श्राद्धे नै रमाईलो केटाकेटीमा । आफनो मामाघर देखि साथीको मामा घर सम्म चालिन्थ्यो । खै किन हो, पर्व नजिकीदै बाल्यकालका दिनहरु, गाउँमा वितेका दिनहरु, पुराना  मित्रहरु याद आइरहन्छन् ।
त्यसैले गाउँको सम्झिराछु ।
“कामै न लाग्ने ठाउँ ।”  विहान आँखा नखोल्दै, वगाले सरले प्याच्च भने । वापती बस्ने, चरा पनि नबास्ने ठाउँ भनेर मनको तितो पोखिराख्छन्, बगाले सर । उनको तितो पोखाई गाउँ सम्झाउने साँचो हुन्छ मलाई । 
हुन त यो ठाउँ पनि देउखुरी जस्तै समथल नेपाली भूमि हो । तर हावापानी निकै फरक छ । देउखुरी उपत्यका हराभरा छ । चराचुरुंगीका चिरविरले विहानी गुञ्जायमान हुन्छ । चारैतिर पहाडले घेरिएको छ ।
देउखुरीको मध्ये छाती भिजाउँदै राप्ती वग्छ . 

रमाईलो

  शरिर ठिक छ । मन चंगा छ । काम गर्न जाँगर चल्यो । काम पनि गरे । बास्तबमै स्वस्थता धन हो भन्ने अनुभूती भइराछ । केही दिन देखि काम गर्ने जाँगर नै थिएन । आज नयाँ उमंग र उत्साहा छ । लेख्न र पढ्न पनि मन लागेको छ । आज केही लेख्ने र पढ्ने काम पनि गरे । आज साँझ सम्म केही रचनाहरु गर्ने विचार गरेको छु ।

चैतन्य मिश्रलाई पढ्न थालेको छु । अलि किल्स्ट  लागिरा छ । धिमा गतिमा पाना पल्टाइरहेको छु । विच विचमा अनुच्छेदहरु पनि हाइलाईट गरिरहेको छु । महत्वपुर्ण वाक्यांश र परिच्छेदहरु डायरीमा सार्दै गएकोछु । पढ्न सुरु गरिसके पछि  विस्तारै पढ्नु पर्ने रहेछ जस्तो लागेको छ ।

लेख्न मन लागिरा छैन । केही समय भयो रचनात्मक कार्य बन्द जस्तै छ । धेरै भयो रचना प्रकाशित नभएको । राजन अधिकारीले पत्रिकाका लागि लेख माग्नु भएको छ, आर्थिक तथा बैंकिंग विषयमा । लेख्न सुरुवात गर्ने तरखरमा छु ।  

Live Radio | Radio Kantipur

Live Radio | Radio Kantipur

हावाईअध्ययन

  काठमाण्डौं धनगढी यती एयरलाइन्सको यात्रामा 'वीयण्ड द हली बोडर' पढी भ्याँए । आज विहानदेखि झमक घिमिरेको "जिबन काँडा की फूल" पनि पढी सकेर चैतन्य मिश्रको "बदलिँदो नेपाली समाज" पढ्न सुरु गरेको छु । दुईवटा अग्रेजी पुस्तकहरु पढीने पर्खाइमा दराजमा थन्किएका छन् । पढाईका कारण लेखाईमा ब्रेक लागेको छ । मौसम परिवर्तनको प्रभाव शरिरमा देखिएको छ । काठमाण्डौंको शितला संग धनगढीको तातोले संघर्ष गरिहेको छ । यो अन्तर संघर्ष कहिले समाप्त हुने हो ।

मुक्ति घोषणा

आज फेरी तिमी

म सँग छोइएका छौ

पुर्खाको स्वाभिामान

दुषीत बनाएका छौ,

घर भित्र छिर्नु अघि

छोइछिटो हाल्नु पर्ने छ,

तिमी र म विच फेरी

अदृष्य तगारो लगाईनेछ,

तिम्रो कालो धर्तिको 

विचरा मानशिक्तामा,

मलाई तल्लो मान्नु पर्नेछ,

मेरा सम्मानका पुष्पहरु 

काँडा ठान्नु पर्नेछ ।

हो, 

म अस्पृष्य

तिम्रा तथाकथित पुष्यकर्म

मेरा लागि च्यांखे थाप्नुहुँदैन,

मानशिक रोगीहरुको भिडबाट

टाडिएर तिमी बाँच्नु हुदैन,

पागलहरुको सोचाइको परिधी

छियाछिया पारेर,

म आफुलाई  तिमी भन्दा 

कुनै हालतमा तल्लो ठान्दैन,

त्यसैले

म मुक्तिको घोषाणा गर्छु

म तिमीले जस्तै

मान्छे भन्दा मान्छे सानो मान्दैन,

मान्छे भन्दा मान्छे ठूलो मान्दैन,

मान्छे भन्दा मान्छे अपवित्र मान्दैन ।

स्टीभ जव

आजको दिन रमाइलो रहयो । दिउँसो केही महत्वपुर्ण स्थानहरुमा पुगे । भिष्म उप्रेतीको अग्रेजीमा रुपान्तरीत पुस्तकका पानाहरु बस र टेम्पोमा बसेको बेला पल्टाइरहे । आइतबार धनगढी जाने निश्चित भएको छ । भोलि शुक्रबार । केही  कामहरु बाँकी छन् । समयमा नै सक्ने प्रयास गर्छु ।

राजनैतिक अवस्था निकै तरल छ । देशले सहमतिय प्रधानमन्त्री पाउन सकेन । बहुमतियको गणितिय खेलको श्री गणेश भएको छ, हिजोबाट । माओबादीले पासा फालेको छ । कस्तो संयोग सहमतिय अभियान असफल भएकै समयमा नयाँ भारतीय राजदुत पनि आएका छन् । 

एप्पल कम्पनीका प्रमुख  स्टीभ जबले पदबाट राजीनामा दिएको टिवट्रबाट जानकारी पाँए । मैले फेसबुक मात्र चलाउँने गर्थे तर टिवट्रमा  पनि निकै रमाइलौ हुँदोरहेछ । मैले धेरै जसो समाचार सम्बन्धी साइटहरु फलो गरेको छु । मलाइ पछ्याउनेहरु नगन्य मात्र छन् । मैले चिनेकाहरु निकै कमले मात्र टिवटर चलाएको पाएँ ।

मानब सभ्यताले सञ्चारमा निकै ठूलो फड्को मारेको छ । यसमा  स्टीभ जव जस्ता ब्यक्तिहरुले महत्वपुर्ण भूमिका रहेको छ । आइ प्याड र आइ पोड जस्ता उपकरण उनकै देनहुन । सञ्चारलाई कोठाबाट औलाको टुप्पामा झार्नेकाममा उनको महत्वपुर्ण  योगदान छ ।  सञ्चार माध्यमहरुले उनलाई क्यरेज्मेटिक लीडर तथा भिजनरी लिडर भनि प्रशंसा गरेका छन्  ।

कविताको आत्महत्या

बैंसले भरिपुर्ण कविता

पानाबाट फुत्त निस्किएर

हिमाल देखि मधेससम्म पुग्यो,

तिमीले लेखेको

सेताम्मे हिमाल 

रक्ताम्य देख्यो,

तिमीले कोरेको

हरियो नागबेली पहाड

जलिरहेको देख्यो,

तिमीले छरेको

लहलहाउने फाँट

मरुभूमि भेट्यो,

अत्तालिदै कविता बगैचामा पुग्यो

तिम्रा सौन्दर्य विम्ब

फुल र कोपिलामा

काँडैकाँडा भेट्यो,

खोलाको कलकल र चराको चीरवीरमा

पिडा र चित्कार सुन्यो,

कान थुन्दै कविता 

चिसो सुस्केरा हाल्यो र

आकास तिर हे¥यो

गिद्ध र चिलहरु 

उडिरहेको देख्यो,

कालो आकाशमा 

जुन घाम हराएको देख्यो,

हतास र निराश कविता

हस्यांग फस्यांग गर्दै

शहर तिर दौडियो, 

कुष्ठरोगी शहरलाई

उसले पुलूक्क हे¥यो

निसास्सिएर कवितामा

बाच्ने चाहा हट्यो,

खुडकिला उक्लिएर कविता

धरहराको टुप्पोमा पुग्यो,

निराशा आँखाले स्वम्भु हेर्दै

कविताले हाम फाल्यो

टुडिखेलमा पछारियो

यसरी

कविताले आत्महत्या ग¥यो ।

यसरी 

कठै विचरा

कविताले आत्महत्या ग¥यो ।

परिचय

डष्टविनमा फालिएका

करेसाको मलखाल्डोमा गाडिएका 

बाटो छेउ आगो बालिएका

इतिहासको कुँडाकक्ड 

मेरा पुर्खाहरु  ।

अक्षर अक्षर मा पढछु

विजय र पराजयको कथा,

चापलुसी प्रश्रस्तिको कथा,

अक्षरहरु मौन छन्,

निशब्द छन्,

को थिए,  कहांबाट आए

किन आए, मेरा पुर्खाहरु 

हावामा  कोरिएको धर्को झै

खुल्ला अकाशमा हाराए

मेरा पुर्खाहरु ।

हूडकेहरुको हुडक्याहामा

हुडकेको गान छैन,

सारंगीको ¥याँई¥याँईमा

सारंगीको बयान छैन,

दमाहा, ट्यामकेमा उत्सव बज्छ

बजाउनेको इतिहास बज्दैन ,

बंशावलीको पात्रोमा

म जन्माउने 

डिम्ब र सुक्रकिट हराएको छ 

कस्का थिए डिम्ब र शुक्रकिट

प्रश्न छ इतिहासलाई

पानीमा हानेको लाठी झै

देखिदा देखिदै किन हराए

मेरा पुर्खाहरु ।

डष्टविनमा फालिएका

करेसाको मलखाल्डोमा गाडिएका 

बाटो छेउ आगो बालिएका

इतिहासको कुँडाकक्ड 

मेरा पुर्खाहरु  ।

टिका

निधारको त्यो रातो अक्षता

धर्मको पहिचान

मानव हुनुको शंका

अछुत भनेर लखेटिरहन्छ

त्यो रातो टिका,

मेरो निधारको टिका 

मेरै लागि विरानो छ 

कहिले धर्म बनेर 

टिका टाँसिन्छ मेरो निधारमा

धेरैले भने,आहा कति राम्रो

अझ राम्रो देखिन

सखारै मन्दिर पुग्छु 

मुर्तिमा टांसिएको टिका

उप्काएर निधारमा टांस्छु 

अनि मख्ख परेर हांस्छु

एैना हेर्छु

निधार टिकामा वा

टिका निधारमा टाँसिएको छ 

अन्यौलमा पर्छु

मेरो निधारको टिका

मेरै लागि विरानो छ ।

कहिले राजनीति  बनेर

टिका टाँसिन्छ मेरो निधारमा

कित्ता नखुलेको राजनैतिक टिका

भकुन्डो बनेर 

म मैदानमा ओर्लिन्छु

पक्ष र विपक्ष पोष्टमा ठोकिन्छु

अलि पर गुडकेर, म

खेलाडी विहीन भै रोकिन्छु

पक्ष हेर्छु, विपक्ष हेर्छु

मलाई खेलाउने खेलाडीहरु

तिरष्कृत नजरले हेर्छन्

मानौ मेरा निधारको टिका

चिन्दै चिन्दैनन्

म अन्यौलमा पर्छु

मेरो राजनैतिक टिका 

मेरै लागि विरानो  छ । 

सदियौं देखि निधारमा टांसिएको

अछुतको कालो टिका

रातो अक्षताले छोप्न खोज्छु

हलिया भै खेत बारी जोत्छु

आरनमा  घन ठोक्छु

थोत्रा जुत्तामा सुइरो रोप्छु

थागना टाल्छु

कुहिएका सीनो फाल्छु

म थाक्छु, 

निधारको रातो टिका

पसिना सगै वग्छ

बांकी बच्छ 

अछुतको कालो टिका

Ugly Night

Nothing changed. Hoping change in every aspect. Missing you my sweet heart ,  how are Daughter and Son. You are far from me. Waiting for my arrival. Peeping  from window. Arduous night, weeping dew. Twinkling star, remembering you. Moon lost its shine. Listening your whine.

O'night, why you are so ugly? 

Summer in Village

        My childhood passed with happily.When  I was seven, my family moved to Nepal.from India  but father had been still serving Indian Army.  We used to live in Kothari village at Dang District of Mid Western Region of Nepal. Small hut with two rooms was our lovely home. There were many mango trees around the our hut.  In front of hut, a Bell  tree- tropical fruit tree used  as medicine  and considered very sacred according to Hindu - was standing to guard us. We used to play marble using round bell fruits. After baking  in the fire, we used to eat ripen fruits. Sometimes -specially in summer -mother used to make juice from bell fruits and  provided us to drink to  protect from heat .

     Farm land had spread in the backward of hut. With wide eyes,  I used to watch the vast land  dug  by  Tharus- laborious farmers. That was Tharu's land. Tharu are very simple people. They has their own language and culture.  We did not possessed the land even the  kitchen garden. My mother asked small piece of land for kitchen garden with one of the Tharu.. We started small farming for vegetables.

   Rapti river follows from mid of the Deokhuri valley of Dang . Our hut was nearly three hundred meters away south from the bank of  the Rapti  river.  In the summer, we used to go  for swimming.

Writing

Few years ago, I attempted a blog. That was not successful. I had tried to write but it did not worked. Now , I started new blog with my name. My viewers  will feel difficulty to pronounce my blog  name. It is little bit lengthy too. Before start  writing, It is better to introduce myself to the world.

My name is Bishnu Kumar Bishwokarma. I am from Nepal. I stepped in this earth thirty five years ago. Among the four children, I am the eldest one in the family. My father served Indian Army for many years. When he had been serving at Assam- near the china boarder - eastern region of India, I screamed my first cry in the sacred day of Krishna Jan ma Astami- the day lord Krishna incarnated in the earth. Considering the omen of Lord Krishna, I was named Vishnu. 

New Start

आज फेब्रुअरी महिना को पहिलो दिन . बिहानै उठे . चिसो कही कम छ . हिजो प्रबेश ले चोरी को फॉर्म सैंट मेरिज स्कूलमाँ भारिदिएको छ . एग्जाम चैतमा हुन्छ .
.

INTRESTING

I am feeling good in Internet  Ocean. I am learning new things in every day. In the near future I will be get more knowledge to work and post the blog.