मंसिर १०, २०७४ आइतबार
नेपाल ल क्याम्पसमा पढ्ने दुई यौवनाहरु कोरीयन पैसा वन साट्न आएका थिए । वान लिने भौचर लिएर बाहिरिए । कानुन सम्बन्धी प्रतिस्पर्धाका लागि कोरीया जान लागेका रे । मैले छोरीलाई सम्झिएँ । छोरी अहिले स्कुलमा पढदैछिन् ।
अनि सोचेँ छोरीलाई कानुन पो पढाउनु पर्छ की ? वकिलको बाउ बन्न पाए, अहँ होइन न्यायधिसको बाउ पने बनिहालिन्छ की, सुशिला कार्की नेपालकै पहिलो प्रधानन्यायधीस । भरखरै अवकास पाइन । सपना मल्ल प्रधानन्यायधीस क्रममा छिन । म उनलाई पनि त्यही रोलक्रममा उभिएको देख्छु । होइन कतै विदेश तिर गइ भने बरीष्ठरसरीष्ठर पनि त बन्न सक्छीन, आ... म पनि । हुन त मैले साँेचेर मात्र के हुने हो र ?
अहिले कक्षा सातमा पढ्दैछिन् । आजभोलि उनलाई धेरैथरी बन्न मन लाग्छ । कहिले गायीका, कहिले नर्तकी, कहिले कवि, कहिले के, कहिले के ? बेला बेला उनलाई सोध्छु पनि । हैन सँच्चै तिमी ठूलो भएर के बन्ने छोरी ? खै के बन्ने बन्ने ? उनको जवाफ यस्तै हुन्छ ।
समय वित्न के बेर । भरखरै जन्मिएकी जस्तै लाग्छ । उनी जन्मिए पछी अमेरीकामा बराकओबामाले दुई कार्यकाल विताएर गए । देशमा शस्त्र विद्रोह समाप्त भयो, शान्ति स्थापना भएर दुइटा संविधानसभा चुनियो र संविधान पनि जारी भयो । महाभुकम्प बहत्तर बैसाख बाह्रमा गयो । साथीको बर्थडे मनाउन नखीपोट गएका वेला त्यही भोगिन धर्तिको कम्पन । अविभावक भएर भाईलाई सम्हालीन सम्पुर्ण जमिन हल्लिँदा । हो, छोरी ठुली भई सकिन ।
केही दिन अघि डाबर च्यवनप्रासको विज्ञापनकर्ताहरु स्कुलमा आएका रहेछन् । उँचाई र तौल लिएछन् । म त पाँच फिट पाँच इन्च अग्लो र त्रिपन्न किलोको भएँ नि, मलाई सुनाईँन । ए, तौल उचाई त ठिकै रहेछ भनेँ । कहिले काँही मैले अलि मोटी भयौ विचार गर है भन्छु । के हुन्छ त मुख विगारेर जवाफ दिन्छिन् । पहिलेको तुलनामा खाना अहिले अलि घटेको छ । पौष्टिक खाना खानुपर्छ उनले, उनी बढ्दैछिन् ।
मेरो स्कर्ट त लुज भयो नि बाबा । अस्ती अस्ती कस्तो टाइट थियो । अनि मख्ख पर्छीन । कति ठुला पाइतला जुत्ता नै नपाउने हो की आमा चिन्तीत हुन्छीन । पाइतला मेरा जस्तै छन् । आखिर मेरी छोरी न हुन् ।
दशै र तिहारको विदामा उनको मिल्ने साथी आर्या लुईटेल घर गएकी थिइन । म्यासेञ्जरमा उनले कपाल काटेको फोटो अपलोड गरीछन् । यती भए पछी उनलाई कपाल काट्ने हुटहुटीले छोइहाल्यो । दशै र तिहारको विचमा लामो कालो कपाल छोटो पारेर काटीन । कस्तो देखियो बाबा भनेर सोधिन् । राम्रै छ तर अझै छोटो बनाएको भए हुने, ब्वाईज कट झनै राम्रो देखिन्थ्यो । कस्तो होला बाबा पनि जहिले नि ब्वाइजकट मात्र भन्ने । नाँइ म काटदैन । उनले पनि आप्mनो काटेको कपाल सेल्फि लिएर अष्टे«लीया बसेकी ठुली आमा र विराटनगर साथी आर्यालाई पठाईन । भेटेको जति सबैलाई आप्mनो कटिएको कपालको प्रतिक्रिया मागिन् । सबैले कस्तो सुहाएको राम्रो देखिएको भने । विराटनगरबाट आर्याले अझै कति लामो राखेको तिमीले, मेरो जस्तै छोटो बनाउन भनिछन् । उनलाई कपाल अझ छोटो बनाउने रन्को लागि हाल्यो । दुई दिन पछि मामाघर गएर माइजुले कपाल अझ छोटो हुने गरी काटिदिनु भएछ । मैले अझ छोटो बनाउँ भन्दा नाँइ भन्नेल्े साथीको एकै भनाइ अझ छोटो पारिन् । फर्के पछि कस्तो देखिएको छ भनेर फेरी सोधिन् । मैले मेरो रेडीमेड जवाफ ब्वाइजकट कस्तो राम्रो देखिन्थ्यो । बाबा पनि जही ले नि त्यस्तै भन्ने के भनेर आर्को तिर लागिन् । आजभोलि छोटो कपालमा सेतो रिवन बाँधेर स्कुल जान्छीन ।
कपाल लामो हुँदा कोर्ने विषयमा नै आमाछोरीको बादविवाद भैरहने । स्कुल जाने बेला कहिले सिउँदो मिलेन, कहिले चुल्ठो मिलेन भनेर उनको गुँनासो हुन्थ्यो । अहिले चुल्ठोको गुनाँसो भने सकिएको छ तर सिउँदो बाँगो भएन र भनेर मलाई सोधिरहन्छीन् । आजभोलि सिउँदो बाँगो बनाउने, तिनचारओटा सिउँदो बनाउने फेसनै आएको छ भनेर मैल भन्छु । खुबै होला नि भनेर उनले पत्याउँदिनन् । अफीसमा थरीथरीका सिउँदो बनाएर आउने कति छन् कति भन्दै उनलाई विश्वास दिलाउने प्रयास गर्दछु ।
आमाको जन्मदिन थियो । केक अडर दिन सधै मसँगै जान्थिन् । यसपाली पनि जाउँ भने जान मानिनन् । पढ्नु छ भनेर टारिन । बाबा कप केक दियो भने ल्याइदिनु है भनिन् । श्रीयाँन्ससँग गएँ । केक अर्डर दिए पछि श्रीयाँन्सले चकलेट क्रोसेन्ट रोज्यो, मैल छोरीलाई चिज क्रोसेन्ट छानी दिएँ । खाजा लैजाउ भनेको नाँई भरे आए खाने भनिन् । किन लैजाने सोधे । नाँइ के साथीहरुले खाइदिन्छन् भनिन् । अलि लोभि पनि छन् । मैले दिउँसो खाजा खाना जाँदा आधा काटेर खाइदिएँ । बेलुका बाबा कस्तो लोभी है क्रोसेन्ट किन खाएको भन्दै फतफताइन् ।
पहिलो संघिय र प्रदेशीयस चुनावी चहलपहलको माहोल थियो । चुनावको विरोधमा विपल्बको कम्युनिष्ट पार्टीले हिंसात्मक गतिविधी बढाएको थियो । ठाउँठाउँमा बम विष्फोटका समाचारहरु सुनिएको थियो । नेताहरुको गाडी तथा घरहरु लक्षित बम विष्फोट भइरहेका थिए । नेपाल बन्दका समाचार पनि आइरहेकै थिए ।
छोरीलाई नेपाल बन्द साह्रै मन पर्छ । नेपालबन्दको समाचार सुन्नासाथ कान ठाडा पार्छिन् । उसको ठुलो मम्मी अष्ट्रेलियाबाट आउने दिन किन कसैले नेपालबन्द नगरेको होलान् भनेर करकर गर्दै थिइन् । नेपाल बन्द गर्नेवालाहरु पनि कस्ता काम नलाग्ने, चाहिएको बेला कहिले बन्द गर्ने होइन भन्दै भुतभुताइरहीन । यदपी दिदी काठमाण्डौ रातीको एघार बजे उत्रदै हुनुहुन्थ्यो । केही विशेष हुनुपर्छ उनलाई स्कुल विदा भइदिए हुन्थ्यो भन्ने लाग्छ । विदा हुने यौटामात्र माध्यम छ नेपाल बन्द ।
बेलाबेला बन्दको हल्ला पनि चलिरहेको छ । शुक्रबार बन्दको हल्लाले समाजिक सञ्जालहरु रंगिएका थिए । विपल्बको पार्टीले बन्द गरेको भन्ने सुनिएको थियो । बेलुका देखी नै शुक्रबार विदा हुने म्यासेज मोबाइलमा आयो की आएन भनेर घरीघरी छोरीले सोधिरहेकी थिइन । विपल्बले बन्द नगरेको भन्ने विज्ञप्ती नै निकाले । मैल भोलि विदा छैन भनेर फेसबुकमा रखेको मोबाइलको समाचार देखाएँ । ए हो भन्दै निराश सुस्केरा सुसेलीन् । राती दश बजे मोबाइलमा म्यसोजको आयो । अबाञ्छीत कारणले शुक्रबार स्कुल विदा भएको म्यासेज आयो । दिदीभाई खुसी भए । तर उनीहरुको खुसी धेरै बेर टिकेन । शुक्रबार विहानै शनिबार विद्यालय लाग्ने सुचना मोबाइलमा आयो । मैले भोलि त स्कुल चल्छ है भने । हाम्रो स्कुल नि कस्तो काम नलाग्ने है । एक दिन विदा दिँदा पहाड नै खस्ला जस्तो गर्छ भन्दै भुनभुनाउन थालिन ।
साथीले आलुचप ल्याको कस्तो मिठो ढोकाबाट छिर्दै भनिन् । बाबा, हामी पनि आलु चप खाउँ न है उनले थपीन्। आमाले असहमती जनाइन् । भात भुटेर खान सुझाइन् । छोराले रस हालेको चाउचाउ खान्छु भन्यो । उसो भए चाउचाउ खाउँ न त सरोजाले भनिन् । मेरो इच्छा त कसैले पुरा नै गर्दैन, उसले भन्नासाथ चाउचाउ पकाउने रे भनेर ठुस्किन् । ल ल हुन्छ आलुचप बनाउने भन्दै म उठे । सरोज पनि के गर्नु छोरीको इच्छा पुरा गरिदिनै पर्यो भनेर किचनमा गएर आलु चाना पार्न थालिन । बेसनको लेदोमा चोपेर आलु तार्यौ । आलुचप मिठै पाक्यो ।
हिजो बेलुका कविताका शिर्षकहरु ल्याएर कविता लेखिदिन भन्दै थिइन । मैले नसुनेझै गरिरहेँ । आँधीहुरीको लेख्दा कस्तो हुन्छ सोधिन । राम्रै हुन्छ भने । कसरी लेख्ने बाबा । मैले पनि लय मिलाएर एक हरफ यस्तो हुनसक्छ भनिदिएँ ।
एकछिन पछी श्रीयान्सले छिमेकी देशका मानिसहरुको बारेमा पचास शब्दकाे लेख्न सिकाउन भन्यो । उ नेपाली त लेख्नै नपरे हुन्थ्यो भन्ने सोच्छ । उसलाई किचनमै बसेर सिकाइरहेको थिएँ । अँ मलाई कविता लेख्न नसिकाउने तर उसलाई भने सिकाउने भनेर उनले गुनाँसो गरीन् । मैले तिमीलाई पनि यसै गरी सिकाएको बिस्र्यौ है भनेँ । उनी चुपचाप पढ्ने कोठातिर लागिन् ।
मलाई केही भन्नु छ,
