याद

 दशैले आँगनको डिलबाट चियाउँदैछ । अब का दश दिन पछि सोह्र श्राद्ध सुरुहुँदैछ । गाउँ तिर हामी श्राद्धे भन्थ्यौ । दशै भन्दा श्राद्धे नै रमाईलो केटाकेटीमा । आफनो मामाघर देखि साथीको मामा घर सम्म चालिन्थ्यो । खै किन हो, पर्व नजिकीदै बाल्यकालका दिनहरु, गाउँमा वितेका दिनहरु, पुराना  मित्रहरु याद आइरहन्छन् ।
त्यसैले गाउँको सम्झिराछु ।
“कामै न लाग्ने ठाउँ ।”  विहान आँखा नखोल्दै, वगाले सरले प्याच्च भने । वापती बस्ने, चरा पनि नबास्ने ठाउँ भनेर मनको तितो पोखिराख्छन्, बगाले सर । उनको तितो पोखाई गाउँ सम्झाउने साँचो हुन्छ मलाई । 
हुन त यो ठाउँ पनि देउखुरी जस्तै समथल नेपाली भूमि हो । तर हावापानी निकै फरक छ । देउखुरी उपत्यका हराभरा छ । चराचुरुंगीका चिरविरले विहानी गुञ्जायमान हुन्छ । चारैतिर पहाडले घेरिएको छ ।
देउखुरीको मध्ये छाती भिजाउँदै राप्ती वग्छ .