शुक्रबार ११।११।११

विहान व्यूझना साथ मोबाईल हेरे. शुक्रबार ११।११।२०११ मोबाइलको स्क्रीनमा देखें । शक्रबार रमाइलो लाग्छ । खै किन हो आर्को दिन शनिबार हुने भएर हो की । आज झनै रमाइलो लाग्यो ,इस्बीसम्बतमा कस्तो अनौठो मिति । 

आज त डायरी नलेखी भएन । सिरक भित्रै गुडूल्किएर सोचें । धेरै दिन भयो केही नलेखेको । त्यसैले त सन २००९ देखि यौटै डायरीमा लेखिरहेको छु । आज त लेख्नै पर्छ । डायरी पढ्ने टेबल माथि नै राख्ने गर्छु । पानाहरु पल्टाएर हेर्न मन लाग्यो ।  यसो हातले तानेर डायरीको पानाहरु पल्टाउन थाले । 

होइन सन १०।१०।२०१० का दिन मैले के गर्दै थिएं । दिमागले सोच्यो । पानाहरु पछिल्तीर पर्काउँदै गएं । प्राय: मिति मैले विक्रम सम्बतमा लेख्ने गर्छु । पाना पल्टाउँदै जाँदा २०६७ साल असोज २४( इश्वी सम्बत १०।१०।२०१०) गते आइतबार भेटाएं

सम्झिल्याउँछु मेरो देश, मै हुँ जस्तो लाग्छ

रमाईलो लागिरहेको छ । कवि मञ्जुललाई पढिरहेको छु । उनको बाल्यकाल सँगै हुर्कर्दैछु । दोडिदैछु । उफ्रदैछु । हाँस्दैछु । नाच्दैछु ।  उनले गरेका, के के मैले पनि गरेँ ?, सम्झदैछु । अहो! बाल्यकाल । कस्तो अचम्मको हुन्छ  है ? निकै रमाइलो गरेका रहेछन मञ्जुलले बाल्यकालमा । मलाई यस्तै लाग्यो । 

उनको लेखाई मलाई ज्यादै मन पर्यो । मैले पनि त्यस्तै लेख्न पाए कस्तो हुन्थ्यो । उनले त लेख्दा रहेनछन्, अक्षरसँग कुरा गर्दारहेछन् । आफै शब्द बन्दा रहेछन्, वाक्य, परिच्छेद अनि सिंगै पाठ पनि बन्दा रहेछन् । प्रत्येक हरफमा मज्जा सँग गफिदा रहेछन् । शब्दहरुमा मुसुक्क हाँस्दारहेछन् । हाँसी हाँसी बोल्दा रहेछन् । उसै गरी, जसरी जमलमा उनी बोलेका थिए ।

यी हरप टाइप गरिहँदा मैले मञ्जुल सँगै गायक रामेशलाई

पहाडजस्तो बाटोजस्तो म

वास्तबमै जीवन यस्तै छ । कहिले जटील तर जटीलता भित्र पनि सहजता । कहिले सहज तर सहजता भित्र पनि अति जटिलता । पहाडमा पनि बाटाहरु भए जस्तो । बाटाहरु पहाड चढे जस्तो । मञ्जुल दाईको संस्मरण । खै कस्तो छ । पढ्ने तरखर गर्दैछु । बचन बाँणहरु विर्सने प्रयास गर्दैछु ।

आज छठ । धुमधामका साथ मनाईदै छ । फरक यत्ती छ, पोहर परिवार सहित थिएँ । पोहर सपरिवार मोहना नदीको किनारमा छठ पुजा हेर्न पुगेको थिएँ । यस पाली एक्लै छु ।