मंसिर १४,२०७४ विहिबारकाे डायरी

प्रभात फेरीमा छु । शंखमुल युएनपार्क भित्र छु । कालो ट्रयाक सुटमा बोल्ड युवती बरबराउँदै अघि अघि हिडिरहेकी छ । एयरफोनमा कुरा गर्दैछे । 

कतै कनिका पो हो की ? संसकित भए । 

को कनिका ? किसोर नेपालकी छोरी । पत्रकार । वनली पत्रकार । नो डियर, सि इज नट वनली पत्रकार । सि इज अव्योलुट बोल्ड पत्रकार । भर्चुएल जगत की सुन्दरी, इन किसोर नेपालस् क्रिएसन । 

कतै विहानै मर्निग वाकमा पो आई की ?

सेक्सी छ यार । यो यौवना पक्कै कनिका नै हुनु पर्छ । यसको बारेमा जति पढेको छु, वर्णन सुनेको छु, हुबहु कनिका जस्तै छे । हिँडाई उस्तै छ । फिजीकली मेनटेन गर्न रुचाउँदिरैछ । सेप एण्ड साइज इज गुड । 

हाउ ओल्ड इज सी । जिउले त अभभ् ट्वान्टी फाइभ आइ मिन पच्चीस नाघेको भन्छ । येसो अनुहार हेरौ न त । म पनि स्पीडमै छु । उछन्ने प्रयास । दायाँबाट आगडि बढे । कर्के नजर उ तिर फालेँ । उ बाँयातिर फर्कि । कपाल खुलै छ  । कपालले दायाँ गाला छोप्यो । 

उफ !, हाउ स्याड । अनुहार देखिन । अब पछाडि फर्केर हेर्ने कुरा पनि भएन । मुहार देख्न नपाउँदा थकथक लाग्यो । उमेर अनुमान लाउने आधार गुम्यो । 

मनको ब्याक ग्राउण्डमा किशोर कुमार गुञ्जीए “दिलको देखो चेहरा नदेखो...” 

But, I missed most beautiful curve of her body- a smile. हो, कुमार नगरकोटी म पछुताईरहेछु । उनको मुहारको विहानको उज्यालो देख्नै पाईएन । विहान त्यसै खेर जाने हो की ? युवतीे मुस्कान सुर्य उदयको पूर्वी आकास झै लाग्छ ।

उसको मुस्काउँदो मुहार नदेखे पनि आकाशमा सुर्य झुल्केको देखे । सयौ प्राभत हिँडालुहरुलाई छोडेरे गेट तिर सोझिएँ । सेतोपाटीमा छापिएका लामिछाने भाईले घीउकुमारीको जुस तयार पारिरहेका छन् । घिउकुमारीको चिप्लो बोक्रा डिब्बाबाट झिकेर तालु र अनुहारमा दले । 

किन दलेको ? अरुले दलेको देखेर । एक गिलास घीउकुमारीको घुट्काँए र बाहिरीएँ । 

मनै भरी कनिका झलमलाई रहीके छ, जसरी कालोपत्रे बाटोभरी, घरका भित्ताभरी, रुखका हाँगाभरी, कागको जीउ भरी, भगेराको चिरविरभरी घाम झलमलाई रहेछ । 

कसरी भेट्न सकिएला । अक्षर सुन्दरीलाई । कतै च्याटमा पो भेटिन्छ की ? अहो च्याट नगरेको नी धेरै भए छ । कुनै बेला हटमेलमा च्याट गरियो, अनि याहु म्यासेञ्जरमा, अनि फेसबुकमा अव त के के? म्यासेञ्जर, भाइबर, च्याट स्नयाप, ह्वाट्स एप, ..... ओ थ्री डी साइट्स, भर्चुअल वल्र्ड । 

उँसँग च्याटीन मन लाग्यो । मेण्टल च्याट साइट । इन साइड माइ वोन माइण्ड । निक नेम कनक, च्याट वीथ किसोर नेपालस क्यारेक्टर डटर, कनिका ।

कनक : हाय कनिका

नो रिप्लाई । कति भाउ खोजेकी हो केटीले । हुन पनि चानचुने हो र । किसोर नेपालकी सृजना पो । बुढाको जुँगा नै दामी । यीनको किताब “मेरो समय” । पढ्छु भनेको पढिएन । यो भनेको, त्यो भनेको, उसो भनेको, सब मेरा अुपुरा र अधुरा कुरा हुन् ।

अगेन नो रिप्लाई यार । नो मोर वेटींग । लेट्स सेण्ड अनोदर म्यासेज । कि बोर्ड टक टकटक टक टक  क्लिक । 

कनक :

ह्वाट्स अप् बेब्स ?

वेटींग... 

वेटींग... 

वेटींग ....

नो रिप्लाई यार । अरु सँगै पो व्यस्त छे की मोरी ? विजी इन नाठ्ठी च्याट वीथ अदर गाइज । उसले कस्तो च्याट गर्छी होला ? सिम्पल अर नाठ्ठी । उ सँग स्मार्टफोन भएको कुरा बाउबुढाले खुसक्क भनिसकेका छन् । कनीकाको स्मार्ट फोन कुन ब्राण्डको होला ? पुरानै छ की अप्पो क्यामेरा फोन किनी । अली मोडर्न छे । बेलाबेला म्यासेजहरु आउछन् । उ रिप्लाई गर्छे आफना सुन्दर औलाहरु स्क्रिनमा नचाउँदै । फिंगर विथ पर्पल नेल पोलिस । 

तर उ त अली जेण्टल छे । राजनीति, कला, सहित्य बातावरण आदि उसका रिपोटींगका विषय हुन । कसरी म जस्तो कुनै ब्याकग्राउण्ड नै नभएकोसँग, अपरिचीतसँग च्याटमा गफिन सक्छे । उसका बाउ पो  सल्बाटर्नहरुको दिमाग चाट्न गाउँठाउँ पुग्छ्न । अनि

पर्पलाको यादआयो । कनिकाको पर्पल नेल पोलिस र पर्पला । बेचिएकी पर्पला । विचरी कता होली यस बेला ? सि हयाड एभरी थिंग पर्पल । चेली बेचुवा कुमार नगरकोटीले भुपेन्द खड्कालाई दशहजारमा बेचेको खबर छ । दोचामा । दोचामा बेचिएकी कता भेटिएली । बम्बैमा, साउदी, अफ्रीकी देशमा, मलेसीयामा, 

मन कति चञ्चल छ । कता कता भाग छ । कता उड्छ । हावा झै पानी झै । कनिकाबाट मन पर्पला माथि जम्प गर्यो । अनि चेलीबेटी बेचविखनमा । यो त एन्टामनी लाउँडरीगको केश हो ? फस्यो ब्रो नगरकोटी ?

हे कृष्ण बचाउ यार, यस पार्थलाई ।

“बाबा, भगवानले हिन्दी बोल्छन कि नेपाली ?” एक दिन छोराले सोध्यो । 

“कुन भगवनाले, छोरो?” 

“कृष्ण भगवानले? ” 

“तिमीलाई के बोल्छन् जस्तो लाग्छ ?” मैले जिज्ञास राखे ।

“मलाई त हिन्दी बोल्छन् जस्तो लाग्यो । ”

“मलाई पनि त्यस्तै लाग्छ, बाबु ।” सहमती जनाएँ ।

गीता प्रेस गोरखपुरले छापेको भागवत गीता अध्याय ६ स्लोक ३५ मा श्री कृष्ण र अर्जुनले संस्कृतमा यस्तो संवाद गरेछन् । 

असंशयं महाबाहो मनः दुर्निग्रहम् चलं 

अभ्यासेन तु कौन्तय वैराग्येण च गुह्यते । 

स्कुल पढ्दा आलु र गोदाइ खाने विषय भनेकै संस्कृत । अव संस्कृत बुझेन भनेर कस्लाई गुनासो गर्नु । संस्कृत पढने बेला राहुल, समिर र बेदप्रकासका हिन्दी उपन्याँस पढेर मस्ती गरीयो । वाह, कर्णल रञ्जीतका रोमाञ्चक जाशुसी उपन्यासको कुरा नै बेग्लै । 

हे श्री कृष्ण तिमीले संस्कृत र नेपाली भन्दा हिन्दी बोलेकै जाती लाग्छ । मनको ब्याक ग्राउण्डमा हिन्दी माहाभारत सिरीयलको म्युजीक गुञ्जीयो.....

अर्जुनः मै आपनी मन की चंचलता के कारण आप के उपदेश को पकड्ने मे असमर्थ हो रहा हुँ, आप कृपया मुझे उचित राह दिखाएँ ।

कृष्णः हे महाबाहु कुंती पुत्र, निःसंदेह चंचल मनको बश मे करना अत्यंत कठिन है, किन्तु उपयुक्त अभ्यासद्वारा तथा विरक्तिद्वारा ऐसा संभव है ।

के गरम ओ तारनहार ? मन अति चञ्चल छ । अर्जुन र कृष्णको भर्चुअल च्याट कति सहजै भयो । तर कनकको म्यासेजको रिप्लाई गरिन कनिकाले । यो कनिकाले भाउ खाई यार । मन कनिकाबाट पर्पलामा जम्प गर्यो । घाटघाट दौडिने स्वामी कुमार त विरक्तिन सकेन्न । म कसरी विरक्तिएर एकाग्र होउँ । त्यो माथि पर्पला वेचिएकी छे । 

चेलीबेटी बेचविखानको इतिहास कति लामो छ । सायद माइती नेपालको लाइबे्ररीको कतै होला । अनुराधा कोइराला लामो समय देखि लागि परेकीछन् । अब प्रदेश नम्बर ३ को प्रदेश प्रमुख पनि । बम्बैका कोठीका नेपाली चेलीको चित्कारमाथि शाब्दिक बलत्कार गर्दै, ठेलीकाठेली गद्य, पद्य, काब्य र गितसंगित बने, नाटक र सिरियल बने । के यी सबै मध्ये कुनै एक पनि नगरकोटीले हेरेका रहेछन् कुमार नगरकोटीले र बेचे पर्पलालाई ? 

ओ चञ्चले मन केही स्थीर हो

स्थीरताको अभ्यास गर् ।

वैराग्यको अभ्यास गर

संसार क्षणभंगुर हो

सबै सबै नाशवान छ 

चञ्चलता पनि नाशवान छ 

परमात्मा मात्र सत्य हो 

तर पनि यी नगरकोटीले पर्पलालाई दश हजार रुपीयाँमा किन बेचे हँ। यो अपराध किन गरे ।